Մենք՝ քարին փորված ճակատագրեր

Ծերունին՝ ճերմակ, ու լույսի մեջ,

նման գուշակին Թեբեի,

պատմեց,

թե ժուկով-ժամանակով կտրիճներ էին

քարերը մեր

և զոհեցին կյանքը վասն այս հողի,

որ ամուր քայլես,

փխրու՛ն երկիր,

ոտքիդ տակ նրանք` քարակերտ սրտեր:

Հողիդ պես հիմա մենք ենք ճաք տվել, երկիր.

նորից տղաները քո

դառնում են քարեր՝

սիրուն,

լուսավոր,

որ հեքիաթ չէ արդեն:

Մեր քարե՞րն են թանկ,

թե՞ հողը, երկի՛ր…

որ չսայթաքես,

դեռ որքա՞ն քարի

փորելու ենք

ճակատագրեր:

Հուսիկ ԱՐԱ

Մեկնաբանություններ